Po co mi te lekcje? Pomysł na pierwsze polonistyczne lekcje z uczniami

Wpis ten przygotowałam wraz z moją koleżanką- trenerką Magdaleną Polańską.

Proponując Wam te zajęcia, zainspirowałyśmy się modelem SCARF Davida Rocka, który zakłada, że na funkcjonowanie ludzi w grupie wpływa satysfakcja w pięciu obszarach: status, przewidywalność, autonomia, relacje, sprawiedliwość. Mając na uwadze ten model, możemy wysnuć z niego pytania: Jaka jest moja pozycja w grupie? Czy jestem w stanie przewidzieć, co się stanie na lekcji? Czy mogę realnie na nią wpływać? Czy mam przed sobą przyjaciół czy wrogów? Czy jestem traktowany uczciwie?

Lekcję poświęćmy na poszukiwania odpowiedzi na te pytania w sobie i w uczniach, co będzie dobrym fundamentem przyszłej współpracy. Dlatego zamiast czytania i szczegółowego omawiania PZO, proponujemy uczciwie się umówić z uczniami na wspólne zasady pracy. Niby proste to i oczywiste, a jednak (zwłaszcza po okresie pracy zdalnej/ hybrydowej) warto zrobić to z uważnością i w kulturze MK.

Po doświadczeniach wyniesionych z edukacji zdalnej, wielu uczniów zastanawia się, czy chodzenie do szkoły rzeczywiście ma sens. Widzą dużo kosztów fizycznych i psychicznych, a niewiele zysków. Wiedzą, ile energii i czasu pochłania przyswajanie podręcznikowej wiedzy i bezrefleksyjne odtwarzanie jej dla ocen. Ale czy rzeczywiście o to nam w szkole chodzi?

Na pierwszej lekcji stwórzmy przestrzeń do rozmowy, namysłu nad wątpliwościami dotyczącymi zaangażowania w szkołę i spróbujmy określić ich oczekiwania wobec lekcji języka polskiego, na których warto być.

Zacznijmy rutyną Różne punkty widzenia. Postawmy problem/ pytanie i wejdźmy w buty przynajmniej czterech grup zainteresowanych edukacją.

Po co uczniowie przychodzą na lekcje języka polskiego?

Po co chodzimy do szkoły?

Idealna lekcja polskiego.

A może macie pomysł na inną grupę, której głos warto usłyszeć?

Po przedstawieniu uczniowskich rozważań, wejdźmy w rozmowę poświęconą wspólnym celom i potrzebom. Wspólne wnioski są podstawą do przygotowania kontraktu, który będzie respektowany. Warto pamiętać, by utworzyć go na podstawie zasad i przyzwoleń, określających granice obopólnej odpowiedzialności- nie negacji, zakazów, kar. Takie działanie zbliża nas do dobrostanu i osadza w bezpiecznej przestrzeni.

Dzięki tak poprowadzonej dobrej rozmowie, mamy szansę, aby uczniowie powoli określali się w istotnych dla siebie obszarach. A to otwiera drzwi do dalszej pracy w dobrych relacjach i z zaangażowaniem.